Karnawał #39 - Bo fantazja jest od tego...

Do niedawna praca Mistrza Gry była mi niemal zupełnie obca, większość mojej kariery erpegowca spędziłem na pod drugiej stronie stołu, okazjonalnie prowadząc jednostrzałówki. Jednakże w pewnym momencie okazało się, że jeżeli chcę aktywnie zajmować się RPGowym hobby, muszę wziąć sprawy w swoje ręce. Czyli de facto, jako najbardziej doświadczona osoba w okolicy, musiałem zasiąść na stanowisku prowadzącego i promotora.   

Jestem przeciętnym Mistrzem Gry - raczej z przypadku, niż z powołania. Nie potrafię walić kwiecistych monologów na pół godziny, ani wnikliwie referować detali leśnego poszycia czy rycerskiego przyodziewku. Czasami nie nadążam opisać słowami obrazów, które powstają w mojej głowie, czasami zaniedbuję narracje, gdy mam do rozgryzienia jakiś mechaniczny problem.

Krótko mówiąc, moje opisy są w najlepszym razie szkicowe. Tu karczma z baranim łbem w szyldzie, tam bogaty dom wójta, opodal w błocie taplają się świnie, drogą jedzie drużyna poborcy podatków. Sceny, które kreślę, niekiedy są wręcz skondensowane do FATE'owych Aspektów - Ciemny, Brudny Zaułek, Grupa Podejrzanych Typów i Dama W Potrzebie.

 

Tak już mam i szczerze mówiąc nie chcę tego zmienić. Staram się prowadzić graczy tak, jak sam bym chciał być prowadzony. W grach fabularnych liczą się dla mnie interakcja i konkrety.  Jako gracz lubię sam uzupełniać scenerię o drobne detale. Skoro prowadzący mówi, że jesteśmy w karczmie, to chętnie przejmę pałeczkę i dopowiem, że siadam na sosnowej ławie i wołam dziewkę by podała ciemnego piwa i kawał prosiaka, co na ruszcie się dopieka.  

Say Yes or Roll the Dice w narracyjnej odsłonie.

Do takich działań staram się też zachęcać moich graczy.  Zatem jako MG kreślę tylko najistotniejsze rzeczy, a resztę pozostawiam w ich gestii. Lubię tworzyć wolną przestrzeń do własnej interpretacji. Jeżeli koniecznie zależy mi, by wszyscy gracze widzieli to samo, zawczasu przygotuję odpowiednie ilustrację albo naprędce coś naszkicuję.

Nie przepadam za szczegółową narracją także z innego powodu. Zwykle MG lubujący się w detalach trzymają w zanadrzu "zagadki narracyjne". Wygląda to tak, że mistrz strzela monolog na temat, dajmy na to, miejsca zbrodni w głębokim borze, a gracze mają dedukować niczym Sherlock. Osobiście wolę się na ten czas zagrzebać pośród kart postaci i podrzemać.

Przez następne pół godziny prowadzący w milczeniu śledzi męki graczy, półgębkiem cedząc ewentualne podpowiedzi. Oczywiście rzutu na spostrzegawczość wykonać nie można, bo przecież liczy się inteligencja wrodzona. Nie ma szans by wśród tysiąca detali gracze zwrócili uwagę na rdzawy odcień trawy i zinterpretowali to jako niedokładnie zamaskowane ślady krwi. Prędzej cały las wykarczują.

Jeżeli jako MG chcę zwrócić na coś uwagę graczy, pokazuję to narracyjnym paluchem. Zwłaszcza gdy dany element uważam za istotny dla naszej opowieści - szkic scenografii, potencjalne  zagrożenia i zyski. I nie waham się powtarzać tych informacji! Jeżeli element nie jest istotny, acz pomocny, niech zadecydują kości. Znajdą, będzie im łatwiej - nie znajdą, tragedii nie będzie.

Jakkolwiek wyglądają Twoje sesje, ważne by bawić się na całego.

Macierzysta strona 39. edycji.