Witcher World #3-4 - Oko Yrrhedesa

Opowieść zasłyszana w karczmie "Krzywy Cios" z ust niejakiego Hansa Kosa:

W tych podziemiach ciasnota straszna była, a i różne plugastwa się gnieździły. Szczęściem prędko dotarliśmy koboldzich jaskin. Pędraki strasznie łase na monety były i wykup więźniów nam oferowały. To poszliśmy obadać towar, a tu niespodzianka! Dante jak żywy w klatce siedzi i słodką gadką jakieś dziewcze próbuje zbałamucić, co w klatce obok siedziało. No to wzięliśmy się z koboldami targować. W końcu znokautowałem chciwą bestię - trzeba było brać tyle, ile oferowaliśmy. Biedny frajer nie wiedział, że ma do czynienia z GOY-12!

Witcher World #1-2 - Z rozkazu Króla

Kroniki Yarugi XII

Do Oddziałów Specjalnych:

Słuchajcie, ciury!

To moje państwo, do cholery, i ja tu rządzę! I nie będę się krył po kątach! Raportami wywiadu można se rzyć podetrzeć. Tu Białe Zimno, tam błękitny fisstech i jeszcze jakieś bure Wiewiórki się p!@rdolą po krzakach. A nie ma nikogo kto by zrobił z tym porządek. Więc dla j!@anego dobra Temerii ruszcie wreszcie d!@y i do roboty!

Wasz ukochany Zwierzchnik, miłościwie wam panujący,

Foltest - Król Temerii, Książę Sodden, Zwierzchnik Pontarii, Pan Mahakamu oraz Senior i Protektor Brugge, Angrenu, Zarzecza i Ellander

Witcher World #0 - Yaruga XII

Członkowie Grupy Operacyjnej Yaruga-12:

Wiecie, mosterdzieju, zamiaruję zaciągnąć się do wojska. Podobnież król Foltest ogłosił zaciąg do wojsk specjalnych. Pół roku szkolenia w obozie, a potem już leci żołd, trzy razy więcej, niźli tu dostaję, nawet jeśli wyliczyć łapówki. Przesolone te miętusy. 

Bohaterowie młodości - Stalowy Jeż

W 1986 Zachód jarał się Samus Aran wskakującą z pancernej skorupy w grze Metroid. My tymczasem od 25 lat mogliśmy się cieszyć Baśnią o Stalowym Jeżu (z której interpretacją Zachód miał małe problemy). Zakuta w stal panna Klementyna dokonywał czynów heroicznych, których nie powstydziłby się żaden Conan czy inny Drizzt. Mimo wielu przymiotów ciała i ducha Klementyna nie stał się jednak obiektem dyskusji na podobieństwo bohaterki Metroida. Ale geniusz Brzechwowego dzieła nie ogranicza się tylko do dżenderyzmu. Erpegowcy bez trudu odnajdą tu wiele motywów ze swojego podwórka. Mamy wysokopoziomowego dawcę questów (czarodzieja Babuleja), wieloklasowca Magika-Mechanika-Alchemika oraz multum przeszkód i przeciwników o rosnącym poziomie trudności. I barwne opisy, po które sięgał przy okazji tworzenia leksykonu fantastyki.

Pierwsze wydanie Jeża cudnie zilustrował Jan Marcin Szancer. Tutaj zamieściłem głównie ilustracje Beaty Zdęba pochodzące z Baśni o Stalowym Jeżu wydanej przez wydawnictwo Wilga. Warto postawić na półce!

PS. Stalowy Jeż stał się także bohaterem komiksu, ale to już inna bajka.

Smokowisko 2013

Kolejny rok i kolejne Smokowisko za nami. Polscy gracze, jak zwykle, wystawili silną reprezentację w jednoosobowym składzie. A ta dała plamę, bo zamiast po Bożemu na prelekcjach siedzieć i np. słuchać jak grę ufundować, by sukcesy odnosiła, udała się na sesje RPG w urągających godności polskiego gracza warunkach i przepadła na większość konwentu. W skutek owego karygodnego zaniedbania tłustej, soczystej relacji prelekcyjnej nie ma, tylko jakieś ględzenie o grach. Zatem jeżeli kogoś interesują konkretniejsze szczegóły na temat organizacji samego konwentu, zapraszam do lektury relacji z zeszłorocznego spotkania. Tymczasem wróćmy do grania.

Karnawał #13 - Gra-i-fika

Co mi się zdaje, że z pełnoprawną, treściwą notką nie zdążę na aktualną edycję karnawału, więc dla podtrzymania uwagi podzielę się kilkoma szkicami mojego autorstwa. W celu uzyskania lepszej jakości ilustracji, polecam ciągnąć za linki pod nimi. Dla zainteresowanych - więcej dobroci na misiolak.deviantart.com.

Prosze Państwa! Oto Magdar - postać stworzona do IRCowej kampanii fantasty prowadzonej przez Borysa. Na dobrą sprawę gotowy NPC do wykorzystania - brać i używać!

Mąż zeń był postawny, choć przeciętnego wzrostu, to nieprzeciętnie w barach rosły. W postawie jego znać było wigor i dumę - nie tą próżną pysznej szlachcie należną, lecz dumę człeka świadomego własnej wartości.

Dłonie jego naznaczyło piętno ciężkiej roboty -- szorstkie, mocne, nawykłe do dzierżenia młota. Prawe ramię aż do piersi pokrywał tatuaż niezwykłej faktury, mamiący oko bogactwem barw i kształtów. Figurę jego wieńczyła czaszka łysa, gładko wygolona z obliczem młodym a ogorzałym. Prawe oko barwy wilczej sierści uważnie na świat spoglądało. Lewe zaś ślepie czarną przepaską miał przesłonięte, co na myśl przywodziło okrutne boje, które stoczyć był musiał. Człek to honorny, uczciwy a prawdomówny do bólu. Oszustwa nie znosił, kłamstwem się brzydził, w pogardzie miał ludzi bez krztyny godności. Dobro i sławę rodu na uwadze mając starannie działania swe rozważał. Gdy zaś do czynów przychodziło, zawzięty i nieustępliwy bywał na wzór osła. Tak prostolinijna natura jego była.

Krzepa jego, hart ciała i przymioty ducha mocą młota i ognia wykute zostały. W kuźni pod czujnym okiem ojca nabierał wprawy w rzemiośle, obracając czerwony metal w narzędzia życia i śmierci. Nie zapomniał go też ojciec przyuczyć do roboty mieczem i tarczą. Świat wszak i dla kowali nie miał litości, a Magdar zasmakował w tej robocie równie mocno co w młocie.

Odziany w skóry na wzór barbarzyński jawił się jako woj dziki -- i takim w rzeczy samej był. Miecz jego dziwny, toporny w kształcie o ostrzu szerokim, ciężki i nieporęczny nieraz srogo doświadczał wrogów. Tarcza zaś i kolcza zbroja w wiernej asyście w boju od ran go chroniły. Koń jego jabłkowitej maści do rączych nie należał, za to przodował w sile i wytrzymałości.

Ród Mortimerowy na dalekiej północy ma swą siedzibę pośród śnieżnych szczytów. Z dziada-pradziada szlachetną sztuką obróbki metalu się trudnią, w pocie i znoju wykuwają swój los. W mowie prawy, w rzemiośle zręczny, w czynie uparty, w mieczu straszny - takim był Magdar, syn Magna, syna Malaka z rodu Mortimera.

 

Magdar by ~Misiolak

Tak spodobał mi się kształt lewego oka, że ostatecznie zrezygnowałem z dorysowania opaski.

Kolejnym bohaterem, którego próbowałem sportretować, był Aoitori z klanu Os - oczywiście do Legendy Pięciu Kręgów. Starałem się naśladować styl japońskich drzeworytów, a w efekcie otrzymałem samuraja z elfimi uszami.

Aoitori by ~Misiolak

W zasadzie na powyższych dwóch dżentelmenach skończyła się moja kariera ilustratora bohaterów. Coraz częściej spod mojego ołówka zaczęły wychodzić ilustracje do kłębiących się w głowie pomysłów. Jednym z nich był Cthulhu Ancient, inspirowana Iliadą, karcianą Troją i Cthulhu Dark Ages konwersja Mitów w czasy starożytne, gdzie wysmarowani oliwą greccy herosi toczyli boje z hydrami i innym prastarym (acz wówczas ciut młodszym) tałatajstwem, dając początek bluźnierczym księgom i mrocznym legendom. Poniżej - półboski heros i Lovecraftowska harpia.

Ancient hero by ~Misiolak
 
Harpy by ~Misiolak

Innym projektem było stworzenie swoistego bestiarisza, przeglądu co ciekawszych fantastycznych, mitologiczny i kryptozoologicznych stworów. Oprócz harpii czy merfolka znalazły się tam miedzy innymi syrenka, Lew Syjon i... Pan Ropuch.

Merfolk by ~Misiolak

Przez pewien czas miałem też zajawkę na survival horror, naturalnie z masą pulpowego wygrzewu na nieumarłym mięsie. W zasadzie jedynym owocem owego zapału okazała się być baba-drwal. Pierwotnie miała wejść w skład pogromców żywych trupów, ale myślę, że sama równie dobrze daje radę.

d'Zombi Killaz by ~Misiolak

Ponieważ podstawą ilustracji fantasy są chainmail bikini chicks, nie mogę siać zgorszenia wśród prawdziwych geeków i nie zadowolić ich podobnym rarytasem. Z bliżej nieokreślonych powodów odrzuciłem ciężkie zbroje i kolczugi, zadowalając się skórzanymi wdziankami. Poniższa wojowniczka powstała dzień przed konwentem Awangarda 2006, gdy w mojej głowie zrodziła się niecna myśl - And who's watching your back? Oczarowany stylem Jeffa Laubensteina (ikony Earthdawna) zarzuciłem bohaterkę masą barokowych detali.

Ariergarda by ~Misiolak

Karnawał #13 - Pulp Art

Jeśli chodzi o ilustracje w RPG, to moje spojrzenie nie odbiega od przedstawionego w poprzedniej karnawałowej notce. Ilustracje, podobnie jak gadżety, pełnią rolę zapłonu dla wyobraźni. O ile jednak gadżety stanowią wartość dodaną, grafiki są wręcz niezbędnym narzędziem tworzenia świata, pierwszym inicjatorem wyobraźni. Dzięki ilustracjom mogę pokochać grę już po kilku, a nie kilkuset stronach lektury.

Z pewnością nieraz w tej odsłonie Karnawału czytaliście o ilustratorach kanonicznych dla danego systemu. Jednym z nich jest niewątpliwie Jeff Laubenstein - autor cudownych, magicznych obrazów ze świata Earthdawna. Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie Barsawii bez tego artysty. Niektórzy twierdzą, że w jego wykonaniu nawet piękna elfka wygląda jak straszydło, mnie natomiast nieodmiennie zachwyca dzika asymetria i rozbuchane, niemal barokowe detale - postacie obwieszone misternie rzeźbionymi amuletami, otulone w gęsto haftowane szaty, wszechobecne zawijasy i bałagan. Niewątpliwie autor ma bardzo wyrazisty styl, który wybija się z morza typowych obrazów fantasy. Do ilustrowania podręczników najmuje się zwykle sztab artystów, więc posiadanie takiego ilustratora w swoim poczcie to prawdziwy dopust Boży dla systemu.

Niekiedy jest jeszcze lepiej - gdy za ilustracje bierze się jeden artysta, ale wysokiej klasy. Zawsze lubiłem europejski komiks. Albumy wydawane na naszym kontynencie to często dzieła solowe albo duetu grafik/scenarzysta. Zawsze wydawało się mi czymś niestosownym zatrudnianie całego sztabu pracowników do rysowania, poprawiania szkicu, nakładania kolorów i cieni. Jeden artysta, jedna koncepcja, jeden talent i wreszcie jedna odpowiedzialność za finalny kształt. Dzieło skończone.
Przykładem na scenie RPGowej niech będzie Mouse Guard. Podręcznik jest po prostu przepiękny. Z jednej strony to "oczywista oczywistość", przecież David Petersen stworzył wcześniej komiks o rycerskich myszach, więc można się było spodziewać, że grafiki nie zejdą poniżej pewnego poziomu. Z drugiej strony, jednak trzeba docenić ogrom i jakość pracy włożonej w kompozycję całego podręcznika, dobranie odpowiednich kadrów czy dorysowanie kilku bohaterów. Bez dwóch zdań - Mouse Guard to artystyczna perełka.

Niestety bywa też zupełnie odwrotnie. Bolesnym przykładem jest tutaj Spirit of the Century. Mimo iż uwielbiam mechanikę FATE, a przygody w świecie groszowych opowieści są moim marzeniem, nie potrafię się przegryźć przez ten podręcznik. Bo ilustracje nie stymulują mojej wyobraźni, po prostu są. Na pierwszy rzut oka nie jest źle. Dynamiczna okładka - eksplodujący sterowiec, dwupłatowiec pilotowany przez goryla, zakapturzony mściciel i fajna laseczka wisząca na skrzydle. W środku podobnie - czarno-białe ilustracje pojedynków, pościgów i innych scen akcji. Zacznijmy od tego, że ilustracje Christian N. St. Pierre są średnie (niestety nie potrafiłem znaleźć obrazka, który stałby się dla mnie ikoną systemu), często pozbawione dynamiki, a i jakość wydania pozostawia wiele do życzenia.

Zaraz, zaraz, powiecie pulpa to w założeniu dziełka dość niskich lotów, pisane przez grafomanów, ilustrowane bohomazami i drukowane na marnym papierze, więc takie obrazki są jak najbardziej na miejscu, w temacie i w klimacie. I tak, i nie. Prawdą jest, że w czasach Wielkiego Kryzysu magazyny pulpowe były produkcją masową, sprzedawaną za kilka centów. Wśród tej powodzi makulatury wiele było publikacji było zwyczajnie złych, jednakże trafiały się i dobre. Trzeba pamiętać, z pulpy wyłonili się pisarze, których uznajemy obecnie za klasycznych, jeśli nie kultowych - Lovecraft, Howard, Burroughs, by wymienić tylko kilku. Podobnie rzecz się miała z ilustratorami, którzy często za marne pieniądze wyprzedawali owoce ciężkiej, wielomiesięcznej pracy (obrazy olejne! nie żadne dwie godzinki w photoshopie). Niestety los się z nimi obszedł paskudnie i dopiero niedawno zaczęli zyskiwać należną im sławę. Oczywiście wewnętrzne ilustracje były różnej jakości, poza tym wykonywane w czerni i bieli wymagały mniejszego nakładu pracy. Niemniej barwne i soczyste okładki były elementem najważniejszym, a duch stulecia i tu się nie popisał.

Pulpowe okładki miały konkretny cel - przyciągnąć uwagę nabywcy. By zdobyć czytelnika magazyny musiały "krzyczeć", wyróżniać się z masy podobnych im publikacji. Jeden z wydawców stwierdził, że czytelnik poświęca 3 sekundy na rzucając okiem na stoisko z prasą. W ciągu tych trzech sekund musiała rozegrać się artystyczna bitwa o względy przyszłego czytelnika. A chcąc zdobyć centy z kieszeni amerykańskiego robotnika magazyny musiały walczyć zaciekle. Na pierwszy ogień szły kolory - czerwienie i żółcie namierzały mężczyzn, zielenie i błękity przeznaczone były dla pań - przynajmniej tak twierdził Harry Steeger. Przede wszystkim liczył się kontrast, wybicie z tłumu. Następnie do boju wkraczała kompozycja. Pulpowa okładka wrzucała czytelnika w sam środek akcji - pościg, strzelanina, dama w opałach czy inny dramatyczny, niemal filmowy kadr. Jednocześnie układ sceny i precyzyjnie określone postaci - przerażona piękność, przystojny bohater, odrażający potwór - pozwalały błyskawicznie i precyzyjnie odnaleźć się w danej sytuacji. Przyszły nabywca nie tylko bez trudu mógł naszkicować w głowie początek sceny, ale przewidzieć dalszy ciąg wydarzeń. W ten sposób pulpowe dzieła tworzyły swoisty tryptyk, którego jedynie środkowa część miała wymiar materialny.

Dla przykładu weźmy okładkę magazynu G-8 and His Battle Aces autorstwa Fredericka Blakeslee, która była moja osobistą bramą do pulpy. Na obrazie widzimy złowieszczego smoka otoczonego eskadrą myśliwców, po nimi płonie Paryż. Przed chwilą rozegrało się pierwsze, dramatyczne spotkanie z maszkarą, wśród dzielnych obrońców są już ofiary. Co działo się chwilę wcześniej? Spójrzmy w lewo. Bez trudu możemy wyobrazić sobie straszliwego gada i niemieckie lotnictwo opadające z nocnego nieba na nieprzeczuwające zagrożenia miasto. Widzimy spustoszenie i grozę spowodowane ognistym atakiem bestii. Rozlegają się syreny alarmowe. Na podparyskim lotnisku piloci szykują się do walki, słychać ryk silników, maszyny podrywają się do lotu i pędzą na spotkanie wrogom. Dochodzi do wymiany ognia. Co czeka nas dalej? Spójrzmy w prawo. Niemieckie myśliwce przelatują pod trafioną maszyną. Zdesperowany bohater skacze w stronę nadciągającego dwupłatowca, ześlizguje się po skrzydle, kurczowo chwyta wsporników. Uratowany! Dociera do kokpitu, stacza walkę z pilotem i przejmuje stery. Ocalałe maszyny przegrupowują się i ponownie nacierają, wykonując w powietrzu ciasne pętle i efektowne beczki.

Wróćmy do okładki SotC. Co widzimy? Eksplodujący sterowiec i samolot pełen egzotycznych postaci. Kto odpowiada za zniszczenie sterowca? Kto jest dobry, a kto zły? Ludzki punkt widzenia podpowiada, że to goryl jest złym, ale pozostali pasażerowie nie przejawiają nim zbytniego zainteresowania, może tylko odgania muchy? Może zatem postać ostrzeliwująca samolot? Lecz nic w jej postawie nie świadczy, że jest po ciemnej stronie mocy, na dodatek nią też się nikt nie interesuje. Zakapturzony obrońca i dziewczyna patrzą się w siną dal. Mogą się gapić na cokolwiek, na wielkiego banana na przykład. Zero interakcji. Więcej pytań niż odpowiedzi. Okładka SotC bezpardonowo ciska nas w środek sceny, jednocześnie nie dając żadnych punktów zaczepienia. Prawa i lewa strona są dla widza tajemnicą. Przygoda umiera.

Z jednej strony rozumiem, że Spirit of the Century jest systemem niszowym, więc na artystyczne wygibasy zwyczajnie zabrakło kasy. Z drugiej strony system w założeniu pulpowy powinien wspierać czytelnika/gracza soczystymi, dynamicznymi obrazami i moim zdaniem wydawcy popełnili karygodny błąd godząc się na artystyczny kompromis z portfelem.

Polecanki:
www.pulpartists.com